به گزارش منار، از میان همه ی ملت های زیر ستم، کمتر ملّتی به انقلاب همت می گمارد؛ و در میان ملت هایی که به پاخاسته و انقلاب کرده اند، کمتر دیده شده که توانسته باشند کار را به نهایت رسانده و به جز تغییر حکومت ها، آرمان های انقلابی را حفظ کرده باشند.
اما انقلاب پرشکوه ملت ایران که بزرگترین و مردمی ترین انقلاب عصر جدید است، تنها انقلابی است که یک چله ی پُرافتخار را بدون خیانت به آرمان هایش پشت سر نهاده و در برابر همه ی وسوسه هایی که غیر قابل مقاومت به نظر می رسیدند، از کرامت خود و اصالت شعارهایش صیانت کرده و اینک وارد دومین مرحله ی خودسازی و جامعه پردازی و تمدن سازی شده است.
انقلاب اسلامی پس از نظام سازی به رکود و خموشی دچار نشده و نمی شود. او تسلیم هیمنه ی دیوانسالاری و گرفتار بی نظمی و عدم ثبات نخواهد شد و میان جوشش انقلابی و نظم سیاسی و اجتماعی، تضاد و ناسازگاری نمی بیند، بلکه از نظریه ی نظام انقلابی تا ابد دفاع می کند.
اکنون انقلاب اسلامی در دومین مرحله خودسازی، جامعه پردازی و تمدن سازی، نیازمند یک محور است؛ آن محور چیست؟ مسجد.
یکی از ابتکارات مهم امام بزرگوار ما همین بود که از اول انقلاب، مساجد را محور قرار داد.
آن روزهای اول انقلاب، مرکز تشکّل لازم بود، هسته ی مرکزی لازم بود؛ این هسته ی مرکزی را امام بلافاصله همان روز اوّل حتی قبل از اینکه اعلام پیروزی بشود، معین کردند؛ مساجد.
بعد هم یک سازمان دهی عظیم مسجدی تشکیل شد که همان کمیته های انقلاب بودند، که تا مدت های طولانی همه ی کارهای انقلاب را این ها انجام می دادند.
مسجد، ابتکاری است که اسلام در آغاز ولادت خود برگزید. پدید آوردن هویتی به نام مسجد، نخست در قبا و سپس در مدینه، در شمار زیباترین و پرمغزترین ابتکارهای اسلام در آغاز تشکیل جامعه ی اسلامی است.
خانه ی خدا و خانه ی مردم؛ خلوت انس با خدا و جلوت حشر با مردم، کانون ذکر و معراج معنوی و عرصه ی علم و جهاد و تدبیر دنیوی؛ جایگاه عبادت و پایگاه سیاست دوگانه های به هم پیوسته ای است که تصویر مسجد اسلامی و فاصله ی آن با عبادتگاه های رایج ادیان دیگر را نمایان می سازد.
در مسجد اسلامی، شور و بهجت عبادت خالص با نشاط زندگی پاک و خردمندانه و سالم در هم می آمیزد و فرد و جامعه را به طراز اسلامی آن نزدیک می کند.
مسجد مظهر آمیختگی دنیا و آخرت و پیوستگی فرد و جامعه در دیدگاه و اندیشه ی مکتب اسلام است.
